අපි නොදන්න අපේ නිදහස
“යදි න ස්‍යාන්නරපති: – සම්‍යන්තො තත: ප්‍රජා:, අකර්‍ණධාරා ජලධෞ – විප්ලවේතේහ නෞරිව”
(ඉඳින් මේ ලෝකයෙහි මනා සේ අනුශාසනා කරන්නා වූ ශ්‍රේෂ්ඨ නරපතියෙකු නොවන්නේ නම් එහෙයින් ප්‍රජා තොමෝ මුහුදෙහි නැව් නායකයා නැත්තා වූ නැව මෙන් ගිලෙන්නේ ය. නොහොත් රටේ සංස්කෘතිය හෙවත් අනන්‍යතාව හොඳින් හඳුනාගත් නියම පාලකයෙක් නොමැති කල්හි රටේ ජනතාවට නිදහසක් නොමැති බව යි.)
සියල්ල අස්ථීර ලෝකයේ ජීවත්වන සුළු මොහොතේ වුවද නිදහස්ව නිවහල්ව අභිමානයක් ඇතිව ජීවත් වීම තරම් ශ්‍රේෂ්ඨත්වයක් තවත් කොයින් ද? යන්න කශේරුකාවක් ඇති ඕනෑම අයෙකුගේ අදහසයි.
අභිමානවත් සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය නමැති වස්ත්‍රය ගැලවී යන තෙක් බෞද්ධ දර්ශනය නමැති මිණිබරණ පමණක් පැළඳ සිටීමෙන් ඵලයක් නො වන බව සීහල බෞද්ධයාගේ සංකල්පය යි. කෙනෙකු තම සංස්කෘතික උරුමය වෙනුවෙන් හඬක් නඟන විට ‛ජාතිවාදියා’, ‛යුධකාමියා’ යැයි චෝදනා කරීමට ඇතැම් ඊනියා පඬුවන් පෙළඹේ. කශේරුකා ඇත්තේ ඔවුනට පමණක් යැයි සිතති. එහෙත් ඔවුහු පිට කොඳු බිඳ ගත් ඔල මොට්ටලයන්ම ය. ඔවුන් සියල්ල අනිත්‍යයයැයි කියමින් ඔවුන්වත් නො දන්න පරමාර්ථීය ලෝකයක ජීවත් වෙති. ඔවුන්ට අනිත්‍යය වන්නේ ඇහැට කනට පෙනෙමින් විනාශ වන අපේ සංස්කෘතිය පමණක් වීම පුදුමයට කරුණකි. නමුත් ඔවුන්ට රැකියාව, දරුවන්, අඹුවන්, ඉඩ කඩම්, තාන්න මාන්න, උපාධි නිත්‍ය ය. සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය ද අනිත්‍ය බව සැබෑ ය. එහෙත්, ගැටළුව වන්නේ එය ආයාසයෙන්ම විනාශ කොට පර සංස්කෘතීන් නිත්‍යයැයි චින්තනය කොට වැළඳ ගැනීම යි. එහෙයින් කළ යුත්තේ සියල්ල අනිත්‍ය ලෝකයේ අපේ සංස්කෘතිය ගඟක් සේ අනිත්‍ය වීමට ඉඩ නො දී ගලක් සේ රැක ගැනීමට උත්සාහ කිරීම නො වේද? ඇතැමුන් කෙසේ කීවද රාවණා සංස්කෘතියට උරුමකම් කියමින් සිංහල බොදු සංස්කෘතියෙන් සුපෝෂිත වූ සිංහ රුධිරයෙන් ජීවමාන හෙළ බොදුවා කිසි කලෙකත් වහල් ව දීන ව සිටීමට රුචිකත්වයක් කොහෙත්ම නො දැක්වූ බව ඉතිහාසය දෙස බැලීමෙන් පෙනේ. පෘතුගීසීන්ගේ ආක්‍රමණයට පූර්‍ව කිසිදු සමයක අපේ රට ජාතිය ආගම භාෂාව ආක්‍රමණ කිරීමට කිසිදු ජගතෙක් සමත් වූයේ නැත. එයට හේතුව රට ජාතිය ආගම භාෂාව පාවා දීම තරම් අධම ක්‍රියාවක් තවත් නැතැයි චින්තනය කළ පාලක පන්තියක් තිබීම යි. එහෙත් පෘතුගීසීන්ගේ ලන්දේසීන්ගේ, ඉංග්‍රීසීන්ගේ ආක්‍රමණයෙන් පසුව හෙළ බොදු සංස්කෘතියට කණ කොකා හැඬුවේ ය. සියවස් කිහිපයක අරගලවලින් පසුව 1815 දී කන්ද උඩරට ඇතුළු මුළු සිංහලයම යුරෝපීන්ගේ පාලනයට නතු විය. එහෙත් 1948 දී ඊනියා නිදහසක් හෝ ලැබුයේ හෙළ බොදු ජාතික වීරයන්ගේ ලේ ඩහදිය කඳුළු මතින් බව කීමට ඇතැම්හු මැලි වෙති. මන්ද වත්මන් කළුසුදු ඊනියා පාලකයන්ට තම අරමුණු සක්‍රීය කිරීමට ඉතිහාසය මහත් බාධාවක් බැවිනි. ඔවුහු පාසල් පෙළ පොත් ගොනුවෙන් ඉතිහාස පොත ඉවත් කිරීමට හෝ ශ්‍රේණි කිහිපයකට පමණක් සීමාකිරීමට හෝ උත්සාහ දරනුයේ මෙරට සැබෑ ඉතිහාසය දන්නා පරපුරක් සමඟ තමන්ගේ අභිප්‍රායන් මස්තකප්‍රාප්ත කර ගැනීමට නො හැකි වන බැවිනි. 1948 දී ඉංග්‍රීසි කිතුනු අධිරාජ්‍යවාදීන්ගෙන් අප ඊනියා නිදහසක් ලබා එය භුක්ති වින්දද නැවත උතුරු ප්‍රදේශය කොටි ත්‍රස්තවාදීන්ගේ ග්‍රහණයෙන් මුදවා ගැනීමට දශක 30 ක යුද්ධයකට මුහුණ දී එයින් ද රට මුදවා ගත් අතර නැවතත් අර කියූ ඊනියා නිදහස භුක්ති විඳින්නේ රතිඤ්ඤා පත්තු කරමින් කැවුම් කිරිබත් කමින් උත්සවශ්‍රීයෙනි. එහෙත් මේ කිසිවෙක් නියම නිදහස භුක්ති විඳින්නේ නැත. මන්ද ඔවුන් සැබෑ නිදහස නම් කුමක්දැයි ඔවුන් නො දන්නා බැවිනි. සැබෑ නිදහස කුමක්ද? යන්න නො දන්නේ ඉතිහාසය නො දන්නා බැවිනි. නිදහස අර්ථවත් වනුයේ රටේ ප්‍රධාන ආගම ඇතුළු දෙස (දේශය), බස (භාෂාව), රැස (රාශිය හෙවත් ජාතිය), යන මේ සියල්ල ආරක්ෂා වන්නේ නම් පමණි. එසේ නොමැතිව භෞමික අඛණ්ඩතාවයට හෝ පාර තොටේ නිදහසේ ඇවිදීම හෝ උතරු හා නැඟෙනහිර ප්‍රදේශවලට චාරිකාවක් ගොස් කරදරයක් නොමැතිව නැවත එන්න ලැබීම හෝ නිදහස වශයෙන් කෙනෙක් සළකීම මන්දබුද්ධික කමකි. අඩුම තරමේ රටේ පාලක ශ්‍රේණිය පවා නිදහස නම් මෙය යැයි නො දනියි. හේතුව ඉතිහාසය පිළිබඳ ඇති අනවබෝධය යි. ඇතැම් කූප මණ්ඩුක දෘෂ්ටිග්‍රාහී විදග්ධයින් වත්මන් යුධ ජයග්‍රහණය දුටු ගැමුණු වැනි ශ්‍රේෂ්ඨ නරපතීන්ගේ යුධ ජයග්‍රහණයට උපමා කොට දක්වන්නට උත්සාහ කරනුයේ එබැවිනි. යුධ වැදීමේ අරමුණු සන්සන්දනය කිරීමේ දී දුටු ගැමුණු රජු හා වත්මන් පාලක පක්ෂය අතර වෙනස පැහැදිලි වනු ඇත. දුටු ගැමුණු රජුගේ අරමුණ වූයේ “ මාගේ මේ ව්‍යායාමය බුද්ධ ශාසනයේ චිරස්ථිතිය පිණිස මිස කිසි කලෙකත් රජ සැප පිණිස නො වන්නේය” යනු යි. මෙවැනි අරමුණකින් වත්මන් පාලකයින් කටයුතු නො කළ බව ඉතා පැහැදිලි ය. ඔවුනට අවශ්‍ය වනුයේ බින්දුවෙන් බින්දුවෙන් හෝ තම ස්වාර්‍ථකාමී මන දොළ සපුරා ගැනීමට අවශ්‍ය පාලන බලය පවත්වාගෙන යාම ය. ඔවුනට මෙයයැයි කියා නිශ්චිත ජාතියක් නොමැත. ආගමක් නොමැත. භාෂාවක් නොමැත. මෙයට ඛේදයට හේතු 1948 දී නාමික නිදහස ලැබීමටත් පෙර සිංහල ජාතියේ පියා වන අනගාරික ධර්මපාල උතුමන් විසින් ප්‍රකාශ කොට තිබේ.
“මතක තියා ගනිල්ලා, කවදා හරි සුද්දෝ මේ රට දාලා යනවා. උන් යන්නේ උන්ගේ දරුවෝ වගේ කළු සුද්දෝ විසි තිස් දාහක් බෝ කළාට පස්සෙයි. ඊට පස්සේ මේ රට පාලනය කරන්නේ මේ කළු සුද්දෝ. උන් සිංහල භාෂාවට සිරිත් විරිත් වලට වෛර කරනවා. උන් උඹලාගේ දරුවන්ට උගන්නාවී ජාතී, ආගම්, භාෂා භේදයක් එපාය කියලා. දෙමළත්, මරක්කලයත්, හම්බයත්, කොච්චියත්, බෝරාකාරයත් එකය කියලා. උන් කියාවී මේ රට උන් ඔක්කෝටම අයිති කියලා. එහෙම කියලා උන් ඉංග්‍රීසියම රජ කරාවි. පන්සල් වටේ පල්ලි කෝවිල් සදාවී. උඹලා උඹලෑ වෙනුවෙන් දියසේන කුමාරයලා ඉපදෙනකල් බලා ඉන්නවා. උපදින්න ඉන්න දියසේනලා තිඹිරිගෙයි දීම මරා දමන්න මේ කළු සුද්දන්ට පුළුවන් බව මතක තියා ගනිල්ලා. අපේ හාමුදුරුවරුන්ට උන් එදාට ඉනා බේත් දෙනවා. ඉන් පස්සේ උඹලෑ කෙල්ලෝ කොල්ලන්ට ඇටි කෙහෙල් කාපු රිලව් වගේ නියෝ නියෝ ඉන්න සිද්ධ වේවි.”
මින් අඹ මල් රේණුවක දෙයක් අහක දැමිය හෝ සාවද්‍යයැයි කිව නො හැකි ය. සියල්ල සියයට සියයක් සත්‍ය වෙමින් පවතී. අද පාලකයින්ගේ ආගම සර්‍වාගම යි. ඔවුන්ගේ ජාතිය කිසිදා මෙරට නො සිටි ජාතියක් වන ශ්‍රී ලාංකීය ජාතිය යි. ඇතැම් විට ඔවුන්ගේ ශරීරවල දුවනුයේ සිංහල, මුස්ලිම්, ද්‍රවිඩ, ඉංග්‍රීසි යන සියලු ජාතීන්ගෙන් කළවම් වූ රුධිරයක් විය හැක. ඔවුන්ගේ රට වනුයේ ‛සිංහල’ යන සංකල්පයෙන් සපුරා බැහැර වූ සිංහල, මුස්ලිම්, ද්‍රවිඩ, ඉංග්‍රීසි යන සියලු ජන කොට්ඨාශයන්ට සමාන අයිතිවාසිකම් ඇතිව ජීවත් විය හැකි ශ්‍රී ලංකාව නමැති රට යි. නයින්ට කිරි පොවන්නාසේ මිතුරු වේෂයෙන් සිටින සිංහල බෞද්ධ රාජ්‍යයට වින කරන ඇතැම් සුළුතරයින්ට රටෙහි සමාන අයිතිවාසිකම් ඇතිව රිසි සේ ව්‍යාප්ත වීමට ඉඩ දීමේ විපාක ඉදිරියේ දී අපගේ සිංහල බොදු දරුවන්ට විඳින්නට සිදුවනු ඇත. එවිට “දැයේ දරුවන් අපගේ අනාගතයයි. දරුවන්ට හොඳම දේ දීම අපේ අරමුණ යැයි” පුන පුනා වමාරන වර්තමාන පාලකයින්ට අනාගත සිංහල බොදු දරුවෝ ශාප කරනවා නිසැකය.
ක්‍රිස්තියානි ධර්මය හා ඉංග්‍රීසි භාෂාව මෙරට ජනයාට ඉගැන්වීම අරමුණු කරගත් ඉංග්‍රීසීන් 1948 දී මෙරට හැර ගියද ඔවුන් ඒ වන විටත් මෙරට සමාජය නමැති භූමිය සකසා ඔවුන්ගේ සංස්කෘතික බීජ වපුරා හමාර ය. ඒවාට තෙල් පොහොර ගසා රක්ෂා කොට අනාගතයේ එහි ඵල රටට බෙදා හරින්නට උන්ගේ දරුවන් වැනි කළුසුද්දන්ට භාර දෙන ලදී. ධර්මපාල තුමා පැවසූ පරිදි ඔවුහු අද සිංහල භාෂාවට වෛර කරති. පර බසක් වන ඉංග්‍රීසි මෙන්ම දෙමළ බස ඉගෙන ගැනීමේ අවශ්‍යතාව මොනවට කියාපානු පෙනේ. ඔවුනට අපගේ සිංහල දරුවන්ට වෙන මොනවා නැති වුනත් බටහිර අධ්‍යාපනයයි ඉංග්‍රීසි භාෂාවයි ඉගැන්වීමට ඇත්තේ මහත් කැක්කුමකි. තවද ජාතීන් අතර සහයෝගීතාව ඇති කිරීමට යැයි කියමින් සිංහල භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව වශයෙන් තහවුරු කොට සුළුතරයට සිංහල ඉගෙන ගැනීමේ අවශ්‍යතාව ඇති කරනවා වෙනුවට සිංහල දරුවන්ට ඉංග්‍රීසි හා දෙමළ භාෂා ඉගැන්වීමට උත්සාහ දරන්නේ කුමන අරමුණකින් ද යන්න බුද්ධියෙන් වටහා ගත යුතු ය. දමිළ භාෂාවේ අවශ්‍යතාව දැඩි වනුයේ එක්තරා ආක්‍රමණශීලී සුළුතර ජාතියක ආක්‍රමණශීලී වර්ධනයම මිස අන් කිසිවක් නිසා නො වේ. ජාත්‍යන්තරය සමඟ ගනුදෙනු කිරීමේ දී ඉංග්‍රීසි භාෂාව අවශ්‍ය බව සැබෑ ය. ඉංග්‍රීසි, දමිළ ඉගෙන ගැනීමෙන් තව තවත් පොත් පත් කියවීමට ද ලැබේ. දැනුම වර්ධනයට එය ඉවහල් වේ. එහෙත් ගැටලුව වනුයේ එම භාෂාවන්ගේ අවශ්‍යතාව රැකියා ලබා දීම දක්වා ඇති කොට ගමේ එදා වේල හොයා ගෙන කන සිරිපාලට පවා බලෙන් ඉංග්‍රීසි දෙමළ ඉගැන්වීම කඩිමුඩි කිරීම යි. දැනට විශ්වවිද්‍යාලයන්හි ඉංග්‍රීසි අනිවාර්යය වෙමින් පවතී. මෙම ක්‍රමික ක්‍රියාවලියෙන් සිද්ධ වනුයේ ඉංග්‍රීසි හා දමිළ රාජ්‍ය භාෂා බවට පත් කොට සිංහල භාෂාවට කුඩම්මාගේ සැළකිලක් දැක්වීම යි. මෙය හදිසියේ සිදුවන්නක් නො වේ. මෙය දීර්ඝකාලීන ක්‍රියාදාමයකි. අනගාරික ධර්මපාලතුමන් “උන් සිංහල භාෂාවට වෛර කරනවා” යැයි කීවේ මෙය මිස අන් කිසිවක් නො වේ. එසේ නොමැතිව “අපි සිංහල බසට වෛර කරනවා. දෙමළ භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව කරනවා යැයි කෑ මොර දෙමින් නො කරන්නට තරම් ඔවුහු සිංහල බෞද්ධයන්ගේ සූක්ෂම සතුරන් බව අවබෝධ කොට ගත යුතු ය. එම නිසා දශක තුනක තරම් යුද්ධයකින් පසුව භෞමික අඛණ්ඩතාව ආරක්ෂා කර ගත්තද අපගේ බස වන සිංහල භාෂාව ලැබූ නිදහසක් නම් නොමැත. මෙවැනි වාතාරණයක් තුළ රටේ පාලකයින් ස්වෛරීභාවයක්, අනන්‍යතාවක්, අපේ කමක් ගැන කථා කරනුයේ වචනාර්ථයවත් නො දැන ය.
අදටත් රාජ්‍ය ආගම බුදු දහම වුවද එයද ලබා ඇති නිදහසක් නොමැත. එයට ඇති වෙමින් පවතින ඉරණම ගැන සිතන විට ඇතැම් රාජ්‍යය පාලකයන් කෙරෙහිත් පැවිදි බෞද්ධ නායකයින් කෙරෙහිත් පිළිකුලක් ඇති වේ. ඔවුහු තමන් කවුද, කළ යුත්තේ කුමක් ද වත් නො දනී. ඇතා කුඩා හෙන්ඩුවටත් ඇත් ගොව්වාටත් බිය වනුයේ තමාගේ තරම නො දන්නා බැවිනි. එපරිද්දෙන්ම ඇතැම් ප්‍රධාන පෙළේ බෞද්ධ නායකයින් තම පදවි තාන්න මාන්න වලින් කළ නො කළ යුත්ත නො දැන ඇස් කන් නැත්තන් සේ මේ මහා විනාශයේ අග දක්වා නිහඬව සිටීම සිංහල බෞද්ධයාගේ ඛේදයට කරුණකි. ඔවුහු සුනඛයා ලේ, මස්, නහර නොමැති ඇට කටුවක් ලැබ සතුටු වන්නා සේ ඇති දෙයින් ප්‍රයෝජන ගෙන සතුටට පත් වෙති. නැති වෙමින් පවතින දේ ගැන ඔවුන් තුළ කිසිම තැකීමක් නොමැත. අතීත ගිහි-පැවිදි විරුවන්ගේ තේජසින් ඔවුන් තවමත් වැජඹෙනවා මිස අනාගතය ගැන සිතීමක් නැත. පන්සල් භූමි තුළම පල්ලි ඉදිකරන තුරුම බලා සිටිති. මේ පිළිබඳව රජය ගන්නා ප්‍රතිපත්තියක් ද නොමැත. ඔවුහු සර්වාගමික සංකල්පය ඉස්මතු කොට සුළු ආගමික කොට්ඨාශයන්ට රිසි සේ වැඩීමට ඉඩ දී තිබේ. පන්සල් වටේ කෝවිල්, පල්ලි ඉදිකොට ඇත. සෑම දිස්ත්‍රික්කයක ප්‍රධාන නගරයේ වැඩි වශයෙන් ඇත්තේ අන්‍යාගමික සිද්ධස්ථානය. මුස්ලිම් ජාතිකයෙක් නගරාධිපති ධූරයට පත් කර ගැනීම නරියාට කුකුල් කූඩුව බාර දීම හා සමානය. දෙස, බස, රැස ආගම මත පදනම් වන අනන්‍යතාව රැකීම රාජ්‍ය පාලනයේ මූලික යුතුකම හා වගකීමයි. ප්‍රජා රක්ෂණය යනු එයම බව පඬුවන්ගේ මතය යි.
“ප්‍රජාං සංරක්‍ෂති නෘප: – සා වර්‍ධයති පාර්ථිවම්, වර්‍ධනාද්‍රක්‍ෂණං ශ්‍රේයස් – ත’දභාවේ සද’ප්‍ය’සත්.”
රජු ජනතාව (ජාතිය, ආගම, භාෂාව, දේශය ඇතුළු) මනා කොට රකී ද ජනතාව විසින් රජු වෘද්ධියට හෙවත් දියුණුවට පමුණුවයි. (එහෙත්) රජුගේ දියුණුවට වඩා ජනතාවගේ සංරක්ෂණය උතුම් ය. එය නැති කල්හි විද්‍යමාන දෑ ද අවිද්‍යමාන වන්නේ ය යන්න ඉහත ශ්ලෝකයේ තේරුමයි. අද සිංහලයන්ගේ රට, ජාතිය, ආගම, භාෂාව අනුක්‍රමයෙන් අවිද්‍යමාන වන්නේ කුමන හේතුවක් මත ද යන්න බුද්ධිමත් ඔබට වැටහෙනු ඇත.
අතීත රජවරු බුදු දහමට මෞලිකත්වයන් දි කටයුතු කළ ද වත්මනයේ එසේ සිද්ධ නො වීම සීහල බොදුවන්ගේ අභාග්‍යයම මිස අන් කවරක්ද? මහානායක හාමුදුරුවරුන්ට නැති බලයක් කිතුණු, මුස්ලිම් නායකයන්ට ඇති බව වර්තමාන පාලනයම පෙන්වා ඇති අවස්ථා බොහෝ ය.
තවද, දඹුල්ලේ මුස්ලිම් පල්ලියේ සිද්ධියෙන් ඔවුන් කෙතරම් ආක්‍රමණශීලී ද යන්න මනාව ප්‍රකට වේ. මුල දී කූඩාරම් ස්වරූපයක් උසුලන පසුව කොන්ක්‍රීට් කඳන් බවට හරවන මෙම පල්ලි ඔවුන් කපටි අරමුණු ප්‍රකට කර යි. මේ සම්බන්ධයෙන් මැදිහත් නො වූ මුස්ලිම් දේශපාලඥයෙකු ද නොමැතිතරම් ය. එසේම අපි හරි අහිංසකයි කියා ගන්නා රට පුරා මුස්ලිම් ජනයා කට අරින්නට පටන්ගත්තේ ය. එහෙත් ලෝකයේ කිසිදු මුස්ලිම් රටක බෞද්ධ පන්සලක් ඉදිකිරීමට අවසර නොමැත. අඩුම තරමේ බුදුන් වහන්සේගේ පින්තූරයක් වුවද තබා ගැනීමට අවසරයක් නොමැත. මින් පැහැදිලි වන්නේ ඔවුන් සංවිධානාත්මකව රහසිගත ගමනක් යන බව යි. අද ලංකාවේ බොහෝ බෞද්ධ සිද්ධස්ථාන හා අවට ප්‍රදේශ ශීඝ්‍ර ලෙස මුස්ලිම්කරණයට ලක් වෙමින් පවතී. පූජනීය අනුරාධපුර නගරයේ බොහෝ ප්‍රදේශ මිලට ගෙන වෙළදාම් කරනුයේ මුස්ලිම් ජනතාවයි. එසේම බලංගොඩ පුරාවිද්‍යා සිද්ධස්ථානයක් වන කූරගල විහාරය මත අද මුස්ලිම් පල්ලියක් ඉදි කොට තිබේ. නැඟෙනහිර නවෝදය යැයි ඉතිහාසයක් නො දන්න මෝඩ පාලකයින් පුන පුනා කෑ ගැසුවද එහි වූ බෞද්ධ උරුමය ගැන තුට්ටුවකටවත් නො සිතීම කෙතරම් සාපරාධීද? මුස්ලිම් දේශපාලඥයින්ගේ මූලිකත්වයෙන් දීඝවාපිය විනාශ වෙමින් පවතී. මහනුවර බෞද්ධ නගරය ගැනද කිවයුත්තේ ද මෙම ටිකම ය. අවසානයේ නගරයම මුස්ලිම්කරණය වී දළදා මාළිගාව පමණක් ඉතිරි වනු ඇත. නගරයක මුස්ලිම් බලය වැඩි වූ ඉතිරි සියලු ඉඩම් බලහත්කාරයෙන් ගැනීමට තරම් ඔවුහු ආක්‍රමණශීලීහු වෙති. මෙවැනි දේවල් සිදු කරමින් “අපි හරි අහිංසකයි මහත්තයෝ. අපි කාටවත් කරදරයක් නොවෙයි. අපි මේ ඔක්කොම රටේ සමගියෙන් ජීවත් වෙමු” යැයි කීමෙන් කෙනෙකු රැවටී ඔවුන් ඉතා හිත හොද පුද්ගලයන් ලෙසට සිතති. එසේ සිතනුයේ දෝෂය ඇස් පනා පිටම සිදුවෙත්ම මිහිරි බස් වලින් රැවටෙන මෝඩයන්මය. මේවාට ප්‍රතිකර්මයක් යෙදීමට ඊනියා බෞද්ධ නායකයින් ප්‍රමුඛ වත්මන් පාලකයන්ට අවශ්‍ය නැත. ණය වී හෝ ගිතෙල් කා ඉන්න ටිකේ සැපට ඉඳලා මැරෙමු යැයි සිතා ඔවුන් ක්‍රියා කරති. ඔවුන් තම උදර පෝෂණය ගැනම පමණක් සිතති. එහෙත් උදර පෝෂණය පමණක් කිරීම කපුටන් වුවද කරති. විය යුත්ත වනුයේ තම පැවැත්ම ඇති කල්හි තව බොහෝ දෙනෙකුට ද සෙත සැලසීමයි.
මුස්ලිම් ජාතිකයන් වනාහි ලංකාවේ පමණක් නො ව වෙනත් රටවලත් සීඝ්‍රයෙන් වර්ධනය වන පිරිසකි. ඔවුහු ලෝකය පුරා පැතිරී යන වසංගතයක් වැනිය. ආසියාවේ පමණක් නො ව යුරෝපයේ ද ඔවුන් වර්ගයා ව්‍යාප්ත කිරීම අරඹා හමාර ය. මුල දී බෞද්ධ රටවල් ලෙස පැවති ඉන්දුනීසියාව, මලයාසියාව වැනි රටවල් වර්තමානයේ මුස්ලිම් රාජ්‍යයන් බවට පත් වී ඇත්තේ ඔවුන් කිසියම් අරමුණකින් යුක්ත ව කටයුතු කොට ඇති බැවිනි. එහෙයින් මෝගල් ආක්‍රමණයනින් ශ්‍රී ලංකාවත් තවත් ඉන්දුනීසියාවක් හෝ මලයාසියාවක් බවට පත් වීමට ඉඩ නො දීම රජයේ හා සිංහලයාගේ යුතුකම යි. අනාගත පරපුරට දෙන ඉහළම වටිනා දායාදයද එය යි. එසේ නොමැතිව අනාගතයේ අන් ජාතියකට දීන වෙමින් ජීවත් වීමට අපේ සිංහල බෞද්ධ දරුවන්ට සිද්ධ වන්නේ නම් ශීඝ්‍රගාමී මාර්ග වලින් වත් ජාත්‍යන්තර වරායන්ගෙන් වත් ඔවුනට වැඩක් නැත. භෞතික දියුණුව කවදා හෝ ඇති කරගත හැක. එහෙත් නැති වූ සංස්කෘතියක් නැවත ඇති කිරීමට උත්සාහ කිරීම හඳ ඉල්ලා ඉල්ලා හඬන ළදරුවෙකුට සමානය.
මුස්ලිම් ජාතිකයන් අපත් සමඟ සාමකාමීව ජීවත් වීමට උත්සාහ දරන්නේ ඔවුන්ගේ අරමුණු මුදුන් පමුණුවා ගන්නා තෙක් පමණි. මෙරට මහ ජාතිය වීමේ අරමුණ ඇතිව ක්‍රියා කරන ඔවුහු තමන්ගේ බලය තහවුරු කිරීමෙන් අනතුරුව රාජ්‍ය ආගම බවට ඉස්ලාම් ආගමත්, භාෂාව ලෙස දමිළ භාෂාවත් පත් කරගෙන තවත් කුඩා මක්කමක් මෙහි ඇති කරනවා නිසැක ය.
අද පාලකයින් අපේ රට හඳුන්වනුයේ නිදහස් ස්වාධීන ස්වෛරී ජනරජය යන නමින් ය. එහෙත් ඔවුන් නිදහස් ස්වාධීන ස්වෛරී යන වචනයේ අර්ථය දන්නේ දැයි සැක සහිත ය. මෙම නාමය 1948 ලැබුණු නාමික නිදහසෙන් පසුව ව්‍යවහාර වන්න කි. ඉංග්‍රීසීන්ගේ අරමුණ වී තිබුණේ ඉංග්‍රීසී භාෂාවෙන් මිෂනාරී අධ්‍යාපනය මෙරට දරුවන්ට දී ක්‍රිස්තියානියන් බවට ඔවුන් පත්කර ගැනීම ය. ඔවුහු මූලික ලෙස අරමුණු කරගත්තේ රටේ ඉදිරි පරපුර වන අපගේ සිංහල බෞද්ධ දරුවන්ම ය. මන්ද ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය පහසුවෙන් කැවිය හැක්කේ කුඩා මනසට බව ඔවුන් දන්නා නිසාම ය. මැටි බඳුන වේලීමට කලින් අවශ්‍ය කැටයම් කළ යුතු ය. වියළුණු පසු එය කැබලි කර ද කැටයම පවතී. එහෙයින් දරුවන් කුඩා කල යම් සංස්කෘතික පරිසරයක හැදෙයිද ලොකු වූ පසු එම සංස්කෘතියෙන් මුදා ගැනීම පහසු නො වේ. මේ සඳහා ඔවුන් ක්‍රිස්තියානි විදුහල් ඇති කොට ඒවා තුළ බයිබලය උගන්වා සිංහල බෞද්ධ සංස්කාතියෙන් අපගේ දරුවන් දුරස් කිරීම කළහ. මේ 1948 පෙර වූ බටහිර ජාතීන්ගේ අරමුණ වුවද වර්තමානයේ සිදුවන්නේ ද ඒ ටිකමය. බටහිර සංකල්ප වලින් මොනවට සුපෝෂණය වූ කළුසුදු පරම්පරාව එය සාර්ථකව සිද්ධ කර යි. ජාත්‍යන්තර රාජ්‍ය නො වන සංවිධානයන්ගේ (INGO) හා රජයේ සමාධාර ඇතිව ක්‍රිස්තියානි විදුහල්, පල්ලි හතු පිපෙන්නා සේ ඉදි වනුයේ අපගේ බොදු දරුවන්ගේ ඉරණම කුමක්දැයි තහවුරු කරමිනි. සෙනසුරාදා ඉරිදා දිනයන්ට සක්‍රීය වන ඊනියා ටියුෂන් මුදලාලිලා ටිකක් බිහි කොට දරුවන් පන්සලට සමීප වන ඉඩ කඩ වසා දමති. පෙර පාසාල් ඇති කොට ඉංග්‍රීසි භක්තී ගීත, සිංදු උගන්වා අපගේ හෙළ බොදු සංස්කෘතියෙන් දරුවන් ඈත් කරයි. ඉරිදා බෞද්ධ දහම් පාසල ගැන ද මෙම පාලකයින් කිසිදු තැකීමක් කරන්නේ නැත. අධ්‍යාපන සුදුසුකම් ඇති ඉගැන්වීමට සුදුසු ගුරුමණ්ඩලයක් තීරණය කිරීමවත් රජය හරහා සිදු නො වන්නේ නම් බෞද්ධ නායකත්වයක් ඇති බෞද්ධ රටේ ස්වෛරී භාවය නම් කොහේ ඇද්ද? මින් පැහැදිලි වනුයේ අප තවමත් බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයට නතු බව නො වේ ද? පාලකයෙනි, මෙවැනි වාතාවරණයක් තුළ ඔබ ස්වෛරී භාවය, නිදහස හෝ ස්වාධීනත්වය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක්ද? පරයන්ගේ බස, ආගම, අධ්‍යාපනය ආදී සංස්කෘතිකාංගයන් අනුගමය කිරීම තරම් දීන වීමක් යටත් වීමක් තව තිබේ ද? යන්න බුද්ධියෙන් සිතා බැලිය යුතු ය. එහෙයින් වසර 2000 කට වැඩි ඉතිහාසයක්, සංස්කෘතියක් නසා අනාගත සිංහල බෞද්ධ පරපුරේ ශාපයට ලක් වනවාද? නැති නම් ඒ වෙනුවෙන් සටන් කරනවාද? යන්න ඔබම තීරණය කළ යුතු ය. අප ලබා ඇති නිදහසක් නොමැත. පාලකයින් “අප අද නිදහසින් ජීවත් වෙනවා, අපේ රටට ඇඟිලි ගසන්නට විදේශීය බලවේග වලට ඉඩ දෙන්නේ නැහැ” යැයි කියමින් සිංහල බෞද්ධයින් රැවටීම පාලන ව්‍රතයට සුදුසු වේ ද?
“පුරිසස්සහි ජාතස්ස – කුඨාරි ජායතේ මුඛේ, යාය ඡින්දති අත්තානං – බාලෝ දුබ්භාසිතං භණං”
බෞද්ධ දර්ශනයට අනූව බොරුව මුල් කොට ගත් දුර්භාෂිතයන් කියන පුරුෂයාගේ මුඛයෙහි තමන් විනාශ කරන කෙටේරිය හටගනී. ආත්මාර්ථකාමී බලය පිණිස අනතුරක් නැතැයි කියා අනුන් රවටනවාට වඩා අනතුර පෙන්වා ඊට පිළියම් සෙවීම මෙලොව පරලොව යහපතට හේතු වේ. තේරුම් ගත යුත්ත නම් අතීතයේ මෙන් කඩු අමෝරාගෙන, යුද්ධ කිරීමෙන් රටවල් ආක්‍රමණය කිරීමක් සිදු වන්නේ නැත, වර්තමානයේ සතුරා එනුයේ සංක්‍රමණ ස්වරූපයෙනි. පරම මිතුරෙකු සේ අප හා කටයුතු කොට අපගේ ඉතිහාසය, ආගම, ජාතිය, භාෂාව විනාශ කොට ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය මෙරට පතුරුවා ඔවුන්ගේ රටක් බවට මෙය පත් කරන දවස අද හෙට ය. මේ සඳහා සියළු සිංහල බෞද්ධ බලවේග සංවිධානාත්මක විය යුතු කාලය යි.
“බිඳ පස මිතුරු රට ජාතිය නඟන්නද
අද හස එහෙම නැත්තම් මුළු වදින්නද
නිද හස නමැති රස නොවිඳම මැරෙන්නද
හද පත්ලෙන්ම විමසව් කුම් කරන්නද”
- පූජ්‍ය උපුල්වෙහෙරේ ධම්මාවාස හිමිපාණන් විසිනි -
source - www.sinhalabuddhist.com(ඉඳින් මේ ලෝකයෙහි මනා සේ අනුශාසනා කරන්නා වූ ශ්‍රේෂ්ඨ නරපතියෙකු නොවන්නේ නම් එහෙයින් ප්‍රජා තොමෝ මුහුදෙහි නැව් නායකයා නැත්තා වූ නැව මෙන් ගිලෙන්නේ ය. නොහොත් රටේ සංස්කෘතිය හෙවත් අනන්‍යතාව හොඳින් හඳුනාගත් නියම පාලකයෙක් නොමැති කල්හි රටේ ජනතාවට නිදහසක් නොමැති බව යි.)
සියල්ල අස්ථීර ලෝකයේ ජීවත්වන සුළු මොහොතේ වුවද නිදහස්ව නිවහල්ව අභිමානයක් ඇතිව ජීවත් වීම තරම් ශ්‍රේෂ්ඨත්වයක් තවත් කොයින් ද? යන්න කශේරුකාවක් ඇති ඕනෑම අයෙකුගේ අදහසයි.
අභිමානවත් සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය නමැති වස්ත්‍රය ගැලවී යන තෙක් බෞද්ධ දර්ශනය නමැති මිණිබරණ පමණක් පැළඳ සිටීමෙන් ඵලයක් නො වන බව සීහල බෞද්ධයාගේ සංකල්පය යි. කෙනෙකු තම සංස්කෘතික උරුමය වෙනුවෙන් හඬක් නඟන විට ‛ජාතිවාදියා’, ‛යුධකාමියා’ යැයි චෝදනා කරීමට ඇතැම් ඊනියා පඬුවන් පෙළඹේ. කශේරුකා ඇත්තේ ඔවුනට පමණක් යැයි සිතති. එහෙත් ඔවුහු පිට කොඳු බිඳ ගත් ඔල මොට්ටලයන්ම ය. ඔවුන් සියල්ල අනිත්‍යයයැයි කියමින් ඔවුන්වත් නො දන්න පරමාර්ථීය ලෝකයක ජීවත් වෙති. ඔවුන්ට අනිත්‍යය වන්නේ ඇහැට කනට පෙනෙමින් විනාශ වන අපේ සංස්කෘතිය පමණක් වීම පුදුමයට කරුණකි. නමුත් ඔවුන්ට රැකියාව, දරුවන්, අඹුවන්, ඉඩ කඩම්, තාන්න මාන්න, උපාධි නිත්‍ය ය. සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය ද අනිත්‍ය බව සැබෑ ය. එහෙත්, ගැටළුව වන්නේ එය ආයාසයෙන්ම විනාශ කොට පර සංස්කෘතීන් නිත්‍යයැයි චින්තනය කොට වැළඳ ගැනීම යි. එහෙයින් කළ යුත්තේ සියල්ල අනිත්‍ය ලෝකයේ අපේ සංස්කෘතිය ගඟක් සේ අනිත්‍ය වීමට ඉඩ නො දී ගලක් සේ රැක ගැනීමට උත්සාහ කිරීම නො වේද? ඇතැමුන් කෙසේ කීවද රාවණා සංස්කෘතියට උරුමකම් කියමින් සිංහල බොදු සංස්කෘතියෙන් සුපෝෂිත වූ සිංහ රුධිරයෙන් ජීවමාන හෙළ බොදුවා කිසි කලෙකත් වහල් ව දීන ව සිටීමට රුචිකත්වයක් කොහෙත්ම නො දැක්වූ බව ඉතිහාසය දෙස බැලීමෙන් පෙනේ. පෘතුගීසීන්ගේ ආක්‍රමණයට පූර්‍ව කිසිදු සමයක අපේ රට ජාතිය ආගම භාෂාව ආක්‍රමණ කිරීමට කිසිදු ජගතෙක් සමත් වූයේ නැත. එයට හේතුව රට ජාතිය ආගම භාෂාව පාවා දීම තරම් අධම ක්‍රියාවක් තවත් නැතැයි චින්තනය කළ පාලක පන්තියක් තිබීම යි. එහෙත් පෘතුගීසීන්ගේ ලන්දේසීන්ගේ, ඉංග්‍රීසීන්ගේ ආක්‍රමණයෙන් පසුව හෙළ බොදු සංස්කෘතියට කණ කොකා හැඬුවේ ය. සියවස් කිහිපයක අරගලවලින් පසුව 1815 දී කන්ද උඩරට ඇතුළු මුළු සිංහලයම යුරෝපීන්ගේ පාලනයට නතු විය. එහෙත් 1948 දී ඊනියා නිදහසක් හෝ ලැබුයේ හෙළ බොදු ජාතික වීරයන්ගේ ලේ ඩහදිය කඳුළු මතින් බව කීමට ඇතැම්හු මැලි වෙති. මන්ද වත්මන් කළුසුදු ඊනියා පාලකයන්ට තම අරමුණු සක්‍රීය කිරීමට ඉතිහාසය මහත් බාධාවක් බැවිනි. ඔවුහු පාසල් පෙළ පොත් ගොනුවෙන් ඉතිහාස පොත ඉවත් කිරීමට හෝ ශ්‍රේණි කිහිපයකට පමණක් සීමාකිරීමට හෝ උත්සාහ දරනුයේ මෙරට සැබෑ ඉතිහාසය දන්නා පරපුරක් සමඟ තමන්ගේ අභිප්‍රායන් මස්තකප්‍රාප්ත කර ගැනීමට නො හැකි වන බැවිනි. 1948 දී ඉංග්‍රීසි කිතුනු අධිරාජ්‍යවාදීන්ගෙන් අප ඊනියා නිදහසක් ලබා එය භුක්ති වින්දද නැවත උතුරු ප්‍රදේශය කොටි ත්‍රස්තවාදීන්ගේ ග්‍රහණයෙන් මුදවා ගැනීමට දශක 30 ක යුද්ධයකට මුහුණ දී එයින් ද රට මුදවා ගත් අතර නැවතත් අර කියූ ඊනියා නිදහස භුක්ති විඳින්නේ රතිඤ්ඤා පත්තු කරමින් කැවුම් කිරිබත් කමින් උත්සවශ්‍රීයෙනි. එහෙත් මේ කිසිවෙක් නියම නිදහස භුක්ති විඳින්නේ නැත. මන්ද ඔවුන් සැබෑ නිදහස නම් කුමක්දැයි ඔවුන් නො දන්නා බැවිනි. සැබෑ නිදහස කුමක්ද? යන්න නො දන්නේ ඉතිහාසය නො දන්නා බැවිනි. නිදහස අර්ථවත් වනුයේ රටේ ප්‍රධාන ආගම ඇතුළු දෙස (දේශය), බස (භාෂාව), රැස (රාශිය හෙවත් ජාතිය), යන මේ සියල්ල ආරක්ෂා වන්නේ නම් පමණි. එසේ නොමැතිව භෞමික අඛණ්ඩතාවයට හෝ පාර තොටේ නිදහසේ ඇවිදීම හෝ උතරු හා නැඟෙනහිර ප්‍රදේශවලට චාරිකාවක් ගොස් කරදරයක් නොමැතිව නැවත එන්න ලැබීම හෝ නිදහස වශයෙන් කෙනෙක් සළකීම මන්දබුද්ධික කමකි. අඩුම තරමේ රටේ පාලක ශ්‍රේණිය පවා නිදහස නම් මෙය යැයි නො දනියි. හේතුව ඉතිහාසය පිළිබඳ ඇති අනවබෝධය යි. ඇතැම් කූප මණ්ඩුක දෘෂ්ටිග්‍රාහී විදග්ධයින් වත්මන් යුධ ජයග්‍රහණය දුටු ගැමුණු වැනි ශ්‍රේෂ්ඨ නරපතීන්ගේ යුධ ජයග්‍රහණයට උපමා කොට දක්වන්නට උත්සාහ කරනුයේ එබැවිනි. යුධ වැදීමේ අරමුණු සන්සන්දනය කිරීමේ දී දුටු ගැමුණු රජු හා වත්මන් පාලක පක්ෂය අතර වෙනස පැහැදිලි වනු ඇත. දුටු ගැමුණු රජුගේ අරමුණ වූයේ “ මාගේ මේ ව්‍යායාමය බුද්ධ ශාසනයේ චිරස්ථිතිය පිණිස මිස කිසි කලෙකත් රජ සැප පිණිස නො වන්නේය” යනු යි. මෙවැනි අරමුණකින් වත්මන් පාලකයින් කටයුතු නො කළ බව ඉතා පැහැදිලි ය. ඔවුනට අවශ්‍ය වනුයේ බින්දුවෙන් බින්දුවෙන් හෝ තම ස්වාර්‍ථකාමී මන දොළ සපුරා ගැනීමට අවශ්‍ය පාලන බලය පවත්වාගෙන යාම ය. ඔවුනට මෙයයැයි කියා නිශ්චිත ජාතියක් නොමැත. ආගමක් නොමැත. භාෂාවක් නොමැත. මෙයට ඛේදයට හේතු 1948 දී නාමික නිදහස ලැබීමටත් පෙර සිංහල ජාතියේ පියා වන අනගාරික ධර්මපාල උතුමන් විසින් ප්‍රකාශ කොට තිබේ.
“මතක තියා ගනිල්ලා, කවදා හරි සුද්දෝ මේ රට දාලා යනවා. උන් යන්නේ උන්ගේ දරුවෝ වගේ කළු සුද්දෝ විසි තිස් දාහක් බෝ කළාට පස්සෙයි. ඊට පස්සේ මේ රට පාලනය කරන්නේ මේ කළු සුද්දෝ. උන් සිංහල භාෂාවට සිරිත් විරිත් වලට වෛර කරනවා. උන් උඹලාගේ දරුවන්ට උගන්නාවී ජාතී, ආගම්, භාෂා භේදයක් එපාය කියලා. දෙමළත්, මරක්කලයත්, හම්බයත්, කොච්චියත්, බෝරාකාරයත් එකය කියලා. උන් කියාවී මේ රට උන් ඔක්කෝටම අයිති කියලා. එහෙම කියලා උන් ඉංග්‍රීසියම රජ කරාවි. පන්සල් වටේ පල්ලි කෝවිල් සදාවී. උඹලා උඹලෑ වෙනුවෙන් දියසේන කුමාරයලා ඉපදෙනකල් බලා ඉන්නවා. උපදින්න ඉන්න දියසේනලා තිඹිරිගෙයි දීම මරා දමන්න මේ කළු සුද්දන්ට පුළුවන් බව මතක තියා ගනිල්ලා. අපේ හාමුදුරුවරුන්ට උන් එදාට ඉනා බේත් දෙනවා. ඉන් පස්සේ උඹලෑ කෙල්ලෝ කොල්ලන්ට ඇටි කෙහෙල් කාපු රිලව් වගේ නියෝ නියෝ ඉන්න සිද්ධ වේවි.”
මින් අඹ මල් රේණුවක දෙයක් අහක දැමිය හෝ සාවද්‍යයැයි කිව නො හැකි ය. සියල්ල සියයට සියයක් සත්‍ය වෙමින් පවතී. අද පාලකයින්ගේ ආගම සර්‍වාගම යි. ඔවුන්ගේ ජාතිය කිසිදා මෙරට නො සිටි ජාතියක් වන ශ්‍රී ලාංකීය ජාතිය යි. ඇතැම් විට ඔවුන්ගේ ශරීරවල දුවනුයේ සිංහල, මුස්ලිම්, ද්‍රවිඩ, ඉංග්‍රීසි යන සියලු ජාතීන්ගෙන් කළවම් වූ රුධිරයක් විය හැක. ඔවුන්ගේ රට වනුයේ ‛සිංහල’ යන සංකල්පයෙන් සපුරා බැහැර වූ සිංහල, මුස්ලිම්, ද්‍රවිඩ, ඉංග්‍රීසි යන සියලු ජන කොට්ඨාශයන්ට සමාන අයිතිවාසිකම් ඇතිව ජීවත් විය හැකි ශ්‍රී ලංකාව නමැති රට යි. නයින්ට කිරි පොවන්නාසේ මිතුරු වේෂයෙන් සිටින සිංහල බෞද්ධ රාජ්‍යයට වින කරන ඇතැම් සුළුතරයින්ට රටෙහි සමාන අයිතිවාසිකම් ඇතිව රිසි සේ ව්‍යාප්ත වීමට ඉඩ දීමේ විපාක ඉදිරියේ දී අපගේ සිංහල බොදු දරුවන්ට විඳින්නට සිදුවනු ඇත. එවිට “දැයේ දරුවන් අපගේ අනාගතයයි. දරුවන්ට හොඳම දේ දීම අපේ අරමුණ යැයි” පුන පුනා වමාරන වර්තමාන පාලකයින්ට අනාගත සිංහල බොදු දරුවෝ ශාප කරනවා නිසැකය.
ක්‍රිස්තියානි ධර්මය හා ඉංග්‍රීසි භාෂාව මෙරට ජනයාට ඉගැන්වීම අරමුණු කරගත් ඉංග්‍රීසීන් 1948 දී මෙරට හැර ගියද ඔවුන් ඒ වන විටත් මෙරට සමාජය නමැති භූමිය සකසා ඔවුන්ගේ සංස්කෘතික බීජ වපුරා හමාර ය. ඒවාට තෙල් පොහොර ගසා රක්ෂා කොට අනාගතයේ එහි ඵල රටට බෙදා හරින්නට උන්ගේ දරුවන් වැනි කළුසුද්දන්ට භාර දෙන ලදී. ධර්මපාල තුමා පැවසූ පරිදි ඔවුහු අද සිංහල භාෂාවට වෛර කරති. පර බසක් වන ඉංග්‍රීසි මෙන්ම දෙමළ බස ඉගෙන ගැනීමේ අවශ්‍යතාව මොනවට කියාපානු පෙනේ. ඔවුනට අපගේ සිංහල දරුවන්ට වෙන මොනවා නැති වුනත් බටහිර අධ්‍යාපනයයි ඉංග්‍රීසි භාෂාවයි ඉගැන්වීමට ඇත්තේ මහත් කැක්කුමකි. තවද ජාතීන් අතර සහයෝගීතාව ඇති කිරීමට යැයි කියමින් සිංහල භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව වශයෙන් තහවුරු කොට සුළුතරයට සිංහල ඉගෙන ගැනීමේ අවශ්‍යතාව ඇති කරනවා වෙනුවට සිංහල දරුවන්ට ඉංග්‍රීසි හා දෙමළ භාෂා ඉගැන්වීමට උත්සාහ දරන්නේ කුමන අරමුණකින් ද යන්න බුද්ධියෙන් වටහා ගත යුතු ය. දමිළ භාෂාවේ අවශ්‍යතාව දැඩි වනුයේ එක්තරා ආක්‍රමණශීලී සුළුතර ජාතියක ආක්‍රමණශීලී වර්ධනයම මිස අන් කිසිවක් නිසා නො වේ. ජාත්‍යන්තරය සමඟ ගනුදෙනු කිරීමේ දී ඉංග්‍රීසි භාෂාව අවශ්‍ය බව සැබෑ ය. ඉංග්‍රීසි, දමිළ ඉගෙන ගැනීමෙන් තව තවත් පොත් පත් කියවීමට ද ලැබේ. දැනුම වර්ධනයට එය ඉවහල් වේ. එහෙත් ගැටලුව වනුයේ එම භාෂාවන්ගේ අවශ්‍යතාව රැකියා ලබා දීම දක්වා ඇති කොට ගමේ එදා වේල හොයා ගෙන කන සිරිපාලට පවා බලෙන් ඉංග්‍රීසි දෙමළ ඉගැන්වීම කඩිමුඩි කිරීම යි. දැනට විශ්වවිද්‍යාලයන්හි ඉංග්‍රීසි අනිවාර්යය වෙමින් පවතී. මෙම ක්‍රමික ක්‍රියාවලියෙන් සිද්ධ වනුයේ ඉංග්‍රීසි හා දමිළ රාජ්‍ය භාෂා බවට පත් කොට සිංහල භාෂාවට කුඩම්මාගේ සැළකිලක් දැක්වීම යි. මෙය හදිසියේ සිදුවන්නක් නො වේ. මෙය දීර්ඝකාලීන ක්‍රියාදාමයකි. අනගාරික ධර්මපාලතුමන් “උන් සිංහල භාෂාවට වෛර කරනවා” යැයි කීවේ මෙය මිස අන් කිසිවක් නො වේ. එසේ නොමැතිව “අපි සිංහල බසට වෛර කරනවා. දෙමළ භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව කරනවා යැයි කෑ මොර දෙමින් නො කරන්නට තරම් ඔවුහු සිංහල බෞද්ධයන්ගේ සූක්ෂම සතුරන් බව අවබෝධ කොට ගත යුතු ය. එම නිසා දශක තුනක තරම් යුද්ධයකින් පසුව භෞමික අඛණ්ඩතාව ආරක්ෂා කර ගත්තද අපගේ බස වන සිංහල භාෂාව ලැබූ නිදහසක් නම් නොමැත. මෙවැනි වාතාරණයක් තුළ රටේ පාලකයින් ස්වෛරීභාවයක්, අනන්‍යතාවක්, අපේ කමක් ගැන කථා කරනුයේ වචනාර්ථයවත් නො දැන ය.
අදටත් රාජ්‍ය ආගම බුදු දහම වුවද එයද ලබා ඇති නිදහසක් නොමැත. එයට ඇති වෙමින් පවතින ඉරණම ගැන සිතන විට ඇතැම් රාජ්‍යය පාලකයන් කෙරෙහිත් පැවිදි බෞද්ධ නායකයින් කෙරෙහිත් පිළිකුලක් ඇති වේ. ඔවුහු තමන් කවුද, කළ යුත්තේ කුමක් ද වත් නො දනී. ඇතා කුඩා හෙන්ඩුවටත් ඇත් ගොව්වාටත් බිය වනුයේ තමාගේ තරම නො දන්නා බැවිනි. එපරිද්දෙන්ම ඇතැම් ප්‍රධාන පෙළේ බෞද්ධ නායකයින් තම පදවි තාන්න මාන්න වලින් කළ නො කළ යුත්ත නො දැන ඇස් කන් නැත්තන් සේ මේ මහා විනාශයේ අග දක්වා නිහඬව සිටීම සිංහල බෞද්ධයාගේ ඛේදයට කරුණකි. ඔවුහු සුනඛයා ලේ, මස්, නහර නොමැති ඇට කටුවක් ලැබ සතුටු වන්නා සේ ඇති දෙයින් ප්‍රයෝජන ගෙන සතුටට පත් වෙති. නැති වෙමින් පවතින දේ ගැන ඔවුන් තුළ කිසිම තැකීමක් නොමැත. අතීත ගිහි-පැවිදි විරුවන්ගේ තේජසින් ඔවුන් තවමත් වැජඹෙනවා මිස අනාගතය ගැන සිතීමක් නැත. පන්සල් භූමි තුළම පල්ලි ඉදිකරන තුරුම බලා සිටිති. මේ පිළිබඳව රජය ගන්නා ප්‍රතිපත්තියක් ද නොමැත. ඔවුහු සර්වාගමික සංකල්පය ඉස්මතු කොට සුළු ආගමික කොට්ඨාශයන්ට රිසි සේ වැඩීමට ඉඩ දී තිබේ. පන්සල් වටේ කෝවිල්, පල්ලි ඉදිකොට ඇත. සෑම දිස්ත්‍රික්කයක ප්‍රධාන නගරයේ වැඩි වශයෙන් ඇත්තේ අන්‍යාගමික සිද්ධස්ථානය. මුස්ලිම් ජාතිකයෙක් නගරාධිපති ධූරයට පත් කර ගැනීම නරියාට කුකුල් කූඩුව බාර දීම හා සමානය. දෙස, බස, රැස ආගම මත පදනම් වන අනන්‍යතාව රැකීම රාජ්‍ය පාලනයේ මූලික යුතුකම හා වගකීමයි. ප්‍රජා රක්ෂණය යනු එයම බව පඬුවන්ගේ මතය යි.
“ප්‍රජාං සංරක්‍ෂති නෘප: – සා වර්‍ධයති පාර්ථිවම්, වර්‍ධනාද්‍රක්‍ෂණං ශ්‍රේයස් – ත’දභාවේ සද’ප්‍ය’සත්.”
රජු ජනතාව (ජාතිය, ආගම, භාෂාව, දේශය ඇතුළු) මනා කොට රකී ද ජනතාව විසින් රජු වෘද්ධියට හෙවත් දියුණුවට පමුණුවයි. (එහෙත්) රජුගේ දියුණුවට වඩා ජනතාවගේ සංරක්ෂණය උතුම් ය. එය නැති කල්හි විද්‍යමාන දෑ ද අවිද්‍යමාන වන්නේ ය යන්න ඉහත ශ්ලෝකයේ තේරුමයි. අද සිංහලයන්ගේ රට, ජාතිය, ආගම, භාෂාව අනුක්‍රමයෙන් අවිද්‍යමාන වන්නේ කුමන හේතුවක් මත ද යන්න බුද්ධිමත් ඔබට වැටහෙනු ඇත.
අතීත රජවරු බුදු දහමට මෞලිකත්වයන් දි කටයුතු කළ ද වත්මනයේ එසේ සිද්ධ නො වීම සීහල බොදුවන්ගේ අභාග්‍යයම මිස අන් කවරක්ද? මහානායක හාමුදුරුවරුන්ට නැති බලයක් කිතුණු, මුස්ලිම් නායකයන්ට ඇති බව වර්තමාන පාලනයම පෙන්වා ඇති අවස්ථා බොහෝ ය.
තවද, දඹුල්ලේ මුස්ලිම් පල්ලියේ සිද්ධියෙන් ඔවුන් කෙතරම් ආක්‍රමණශීලී ද යන්න මනාව ප්‍රකට වේ. මුල දී කූඩාරම් ස්වරූපයක් උසුලන පසුව කොන්ක්‍රීට් කඳන් බවට හරවන මෙම පල්ලි ඔවුන් කපටි අරමුණු ප්‍රකට කර යි. මේ සම්බන්ධයෙන් මැදිහත් නො වූ මුස්ලිම් දේශපාලඥයෙකු ද නොමැතිතරම් ය. එසේම අපි හරි අහිංසකයි කියා ගන්නා රට පුරා මුස්ලිම් ජනයා කට අරින්නට පටන්ගත්තේ ය. එහෙත් ලෝකයේ කිසිදු මුස්ලිම් රටක බෞද්ධ පන්සලක් ඉදිකිරීමට අවසර නොමැත. අඩුම තරමේ බුදුන් වහන්සේගේ පින්තූරයක් වුවද තබා ගැනීමට අවසරයක් නොමැත. මින් පැහැදිලි වන්නේ ඔවුන් සංවිධානාත්මකව රහසිගත ගමනක් යන බව යි. අද ලංකාවේ බොහෝ බෞද්ධ සිද්ධස්ථාන හා අවට ප්‍රදේශ ශීඝ්‍ර ලෙස මුස්ලිම්කරණයට ලක් වෙමින් පවතී. පූජනීය අනුරාධපුර නගරයේ බොහෝ ප්‍රදේශ මිලට ගෙන වෙළදාම් කරනුයේ මුස්ලිම් ජනතාවයි. එසේම බලංගොඩ පුරාවිද්‍යා සිද්ධස්ථානයක් වන කූරගල විහාරය මත අද මුස්ලිම් පල්ලියක් ඉදි කොට තිබේ. නැඟෙනහිර නවෝදය යැයි ඉතිහාසයක් නො දන්න මෝඩ පාලකයින් පුන පුනා කෑ ගැසුවද එහි වූ බෞද්ධ උරුමය ගැන තුට්ටුවකටවත් නො සිතීම කෙතරම් සාපරාධීද? මුස්ලිම් දේශපාලඥයින්ගේ මූලිකත්වයෙන් දීඝවාපිය විනාශ වෙමින් පවතී. මහනුවර බෞද්ධ නගරය ගැනද කිවයුත්තේ ද මෙම ටිකම ය. අවසානයේ නගරයම මුස්ලිම්කරණය වී දළදා මාළිගාව පමණක් ඉතිරි වනු ඇත. නගරයක මුස්ලිම් බලය වැඩි වූ ඉතිරි සියලු ඉඩම් බලහත්කාරයෙන් ගැනීමට තරම් ඔවුහු ආක්‍රමණශීලීහු වෙති. මෙවැනි දේවල් සිදු කරමින් “අපි හරි අහිංසකයි මහත්තයෝ. අපි කාටවත් කරදරයක් නොවෙයි. අපි මේ ඔක්කොම රටේ සමගියෙන් ජීවත් වෙමු” යැයි කීමෙන් කෙනෙකු රැවටී ඔවුන් ඉතා හිත හොද පුද්ගලයන් ලෙසට සිතති. එසේ සිතනුයේ දෝෂය ඇස් පනා පිටම සිදුවෙත්ම මිහිරි බස් වලින් රැවටෙන මෝඩයන්මය. මේවාට ප්‍රතිකර්මයක් යෙදීමට ඊනියා බෞද්ධ නායකයින් ප්‍රමුඛ වත්මන් පාලකයන්ට අවශ්‍ය නැත. ණය වී හෝ ගිතෙල් කා ඉන්න ටිකේ සැපට ඉඳලා මැරෙමු යැයි සිතා ඔවුන් ක්‍රියා කරති. ඔවුන් තම උදර පෝෂණය ගැනම පමණක් සිතති. එහෙත් උදර පෝෂණය පමණක් කිරීම කපුටන් වුවද කරති. විය යුත්ත වනුයේ තම පැවැත්ම ඇති කල්හි තව බොහෝ දෙනෙකුට ද සෙත සැලසීමයි.
මුස්ලිම් ජාතිකයන් වනාහි ලංකාවේ පමණක් නො ව වෙනත් රටවලත් සීඝ්‍රයෙන් වර්ධනය වන පිරිසකි. ඔවුහු ලෝකය පුරා පැතිරී යන වසංගතයක් වැනිය. ආසියාවේ පමණක් නො ව යුරෝපයේ ද ඔවුන් වර්ගයා ව්‍යාප්ත කිරීම අරඹා හමාර ය. මුල දී බෞද්ධ රටවල් ලෙස පැවති ඉන්දුනීසියාව, මලයාසියාව වැනි රටවල් වර්තමානයේ මුස්ලිම් රාජ්‍යයන් බවට පත් වී ඇත්තේ ඔවුන් කිසියම් අරමුණකින් යුක්ත ව කටයුතු කොට ඇති බැවිනි. එහෙයින් මෝගල් ආක්‍රමණයනින් ශ්‍රී ලංකාවත් තවත් ඉන්දුනීසියාවක් හෝ මලයාසියාවක් බවට පත් වීමට ඉඩ නො දීම රජයේ හා සිංහලයාගේ යුතුකම යි. අනාගත පරපුරට දෙන ඉහළම වටිනා දායාදයද එය යි. එසේ නොමැතිව අනාගතයේ අන් ජාතියකට දීන වෙමින් ජීවත් වීමට අපේ සිංහල බෞද්ධ දරුවන්ට සිද්ධ වන්නේ නම් ශීඝ්‍රගාමී මාර්ග වලින් වත් ජාත්‍යන්තර වරායන්ගෙන් වත් ඔවුනට වැඩක් නැත. භෞතික දියුණුව කවදා හෝ ඇති කරගත හැක. එහෙත් නැති වූ සංස්කෘතියක් නැවත ඇති කිරීමට උත්සාහ කිරීම හඳ ඉල්ලා ඉල්ලා හඬන ළදරුවෙකුට සමානය.
මුස්ලිම් ජාතිකයන් අපත් සමඟ සාමකාමීව ජීවත් වීමට උත්සාහ දරන්නේ ඔවුන්ගේ අරමුණු මුදුන් පමුණුවා ගන්නා තෙක් පමණි. මෙරට මහ ජාතිය වීමේ අරමුණ ඇතිව ක්‍රියා කරන ඔවුහු තමන්ගේ බලය තහවුරු කිරීමෙන් අනතුරුව රාජ්‍ය ආගම බවට ඉස්ලාම් ආගමත්, භාෂාව ලෙස දමිළ භාෂාවත් පත් කරගෙන තවත් කුඩා මක්කමක් මෙහි ඇති කරනවා නිසැක ය.
අද පාලකයින් අපේ රට හඳුන්වනුයේ නිදහස් ස්වාධීන ස්වෛරී ජනරජය යන නමින් ය. එහෙත් ඔවුන් නිදහස් ස්වාධීන ස්වෛරී යන වචනයේ අර්ථය දන්නේ දැයි සැක සහිත ය. මෙම නාමය 1948 ලැබුණු නාමික නිදහසෙන් පසුව ව්‍යවහාර වන්න කි. ඉංග්‍රීසීන්ගේ අරමුණ වී තිබුණේ ඉංග්‍රීසී භාෂාවෙන් මිෂනාරී අධ්‍යාපනය මෙරට දරුවන්ට දී ක්‍රිස්තියානියන් බවට ඔවුන් පත්කර ගැනීම ය. ඔවුහු මූලික ලෙස අරමුණු කරගත්තේ රටේ ඉදිරි පරපුර වන අපගේ සිංහල බෞද්ධ දරුවන්ම ය. මන්ද ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය පහසුවෙන් කැවිය හැක්කේ කුඩා මනසට බව ඔවුන් දන්නා නිසාම ය. මැටි බඳුන වේලීමට කලින් අවශ්‍ය කැටයම් කළ යුතු ය. වියළුණු පසු එය කැබලි කර ද කැටයම පවතී. එහෙයින් දරුවන් කුඩා කල යම් සංස්කෘතික පරිසරයක හැදෙයිද ලොකු වූ පසු එම සංස්කෘතියෙන් මුදා ගැනීම පහසු නො වේ. මේ සඳහා ඔවුන් ක්‍රිස්තියානි විදුහල් ඇති කොට ඒවා තුළ බයිබලය උගන්වා සිංහල බෞද්ධ සංස්කාතියෙන් අපගේ දරුවන් දුරස් කිරීම කළහ. මේ 1948 පෙර වූ බටහිර ජාතීන්ගේ අරමුණ වුවද වර්තමානයේ සිදුවන්නේ ද ඒ ටිකමය. බටහිර සංකල්ප වලින් මොනවට සුපෝෂණය වූ කළුසුදු පරම්පරාව එය සාර්ථකව සිද්ධ කර යි. ජාත්‍යන්තර රාජ්‍ය නො වන සංවිධානයන්ගේ (INGO) හා රජයේ සමාධාර ඇතිව ක්‍රිස්තියානි විදුහල්, පල්ලි හතු පිපෙන්නා සේ ඉදි වනුයේ අපගේ බොදු දරුවන්ගේ ඉරණම කුමක්දැයි තහවුරු කරමිනි. සෙනසුරාදා ඉරිදා දිනයන්ට සක්‍රීය වන ඊනියා ටියුෂන් මුදලාලිලා ටිකක් බිහි කොට දරුවන් පන්සලට සමීප වන ඉඩ කඩ වසා දමති. පෙර පාසාල් ඇති කොට ඉංග්‍රීසි භක්තී ගීත, සිංදු උගන්වා අපගේ හෙළ බොදු සංස්කෘතියෙන් දරුවන් ඈත් කරයි. ඉරිදා බෞද්ධ දහම් පාසල ගැන ද මෙම පාලකයින් කිසිදු තැකීමක් කරන්නේ නැත. අධ්‍යාපන සුදුසුකම් ඇති ඉගැන්වීමට සුදුසු ගුරුමණ්ඩලයක් තීරණය කිරීමවත් රජය හරහා සිදු නො වන්නේ නම් බෞද්ධ නායකත්වයක් ඇති බෞද්ධ රටේ ස්වෛරී භාවය නම් කොහේ ඇද්ද? මින් පැහැදිලි වනුයේ අප තවමත් බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයට නතු බව නො වේ ද? පාලකයෙනි, මෙවැනි වාතාවරණයක් තුළ ඔබ ස්වෛරී භාවය, නිදහස හෝ ස්වාධීනත්වය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක්ද? පරයන්ගේ බස, ආගම, අධ්‍යාපනය ආදී සංස්කෘතිකාංගයන් අනුගමය කිරීම තරම් දීන වීමක් යටත් වීමක් තව තිබේ ද? යන්න බුද්ධියෙන් සිතා බැලිය යුතු ය. එහෙයින් වසර 2000 කට වැඩි ඉතිහාසයක්, සංස්කෘතියක් නසා අනාගත සිංහල බෞද්ධ පරපුරේ ශාපයට ලක් වනවාද? නැති නම් ඒ වෙනුවෙන් සටන් කරනවාද? යන්න ඔබම තීරණය කළ යුතු ය. අප ලබා ඇති නිදහසක් නොමැත. පාලකයින් “අප අද නිදහසින් ජීවත් වෙනවා, අපේ රටට ඇඟිලි ගසන්නට විදේශීය බලවේග වලට ඉඩ දෙන්නේ නැහැ” යැයි කියමින් සිංහල බෞද්ධයින් රැවටීම පාලන ව්‍රතයට සුදුසු වේ ද?
“පුරිසස්සහි ජාතස්ස – කුඨාරි ජායතේ මුඛේ, යාය ඡින්දති අත්තානං – බාලෝ දුබ්භාසිතං භණං”
බෞද්ධ දර්ශනයට අනූව බොරුව මුල් කොට ගත් දුර්භාෂිතයන් කියන පුරුෂයාගේ මුඛයෙහි තමන් විනාශ කරන කෙටේරිය හටගනී. ආත්මාර්ථකාමී බලය පිණිස අනතුරක් නැතැයි කියා අනුන් රවටනවාට වඩා අනතුර පෙන්වා ඊට පිළියම් සෙවීම මෙලොව පරලොව යහපතට හේතු වේ. තේරුම් ගත යුත්ත නම් අතීතයේ මෙන් කඩු අමෝරාගෙන, යුද්ධ කිරීමෙන් රටවල් ආක්‍රමණය කිරීමක් සිදු වන්නේ නැත, වර්තමානයේ සතුරා එනුයේ සංක්‍රමණ ස්වරූපයෙනි. පරම මිතුරෙකු සේ අප හා කටයුතු කොට අපගේ ඉතිහාසය, ආගම, ජාතිය, භාෂාව විනාශ කොට ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය මෙරට පතුරුවා ඔවුන්ගේ රටක් බවට මෙය පත් කරන දවස අද හෙට ය. මේ සඳහා සියළු සිංහල බෞද්ධ බලවේග සංවිධානාත්මක විය යුතු කාලය යි.
“බිඳ පස මිතුරු රට ජාතිය නඟන්නද
අද හස එහෙම නැත්තම් මුළු වදින්නද
නිද හස නමැති රස නොවිඳම මැරෙන්නද
හද පත්ලෙන්ම විමසව් කුම් කරන්නද”
- පූජ්‍ය උපුල්වෙහෙරේ ධම්මාවාස හිමිපාණන් විසිනි -
උපුටා ගැනීමකි
0 comments:
Post a Comment